Iedereen kent ze wel, van die producten die je vroeger at (of juist niet – de buurkinderen kregen het wel en jij niet!) en die je niet echt mist, totdat je op een dag opeens denkt: hé, bestaat dat eigenlijk nog?
Iets wat we thuis nooit aten, waren pilchards. We maakten kennis met dit fenomeen tijdens logeerpartijtjes bij opa en oma. Oma serveerde dan soms bij de lunch – om de maaltijd extra feestelijk te maken – een blikje pilchards voor op de boterham. Ze sprak het uit op z'n Frans (pilsjaar). Vrij forse sardienen in een, in mijn herinnering, nogal zoete tomatensaus. En je was niet helemaal zeker of het nou lekker was of eigenlijk niet. Maar omdat oma er veel gewicht aan toekende moest het wel bijzonder zijn, toch?
In mijn herinnering was het een flink ovalen blik waar ze in zaten, zoiets als op de foto hierboven. Even googlen leert dat ze bij ons, in Frankrijk en in Portugal vooral in de bekende ovale blikken te koop waren, in andere landen in reguliere ronde conserveblikken. Pilchards zijn volwassen sardines. De variant in tomatensaus schijnt al eind negentiende eeuw te zijn bedacht. Een economisch zeer rendabele oplossing voor de overdadige seizoensgebonden vangst van sardines en de zomerse rijke oogst van tomaten in één product verwerkt. We komen op internet tegen dat de blikjes zelfs als soldatenvoedsel dienden in de Eerste Wereldoorlog.
En ze bestaan nog! Gewoon bij elke supermarkt te krijgen. Maar voor mij dan toch liever een blikje sardientjes zónder de tomatensaus. Die maakt het, net als bij witte bonen in tomatensaus, net niet meer appetijtelijk. Nog lekkerder... verse sardientjes! [LT]